BALIKESİR (A.A) - Hakan Firik - Burhaniyede, Ordulu bir vatandaş tarafından kurulan, Anadolu yaşamından kesitlerin sunulduğu müzede sergilenen objeler hareket ediyor. Çift süren, ağaç kesen, un değirmeni çeviren erkek, ütü yapan, yün eğiren, halı dokuyan, dikiş diken kadın mankenler, üzerlerindeki sensör aracılığıyla gelen ziyaretçiyi algıladıktan sonra harekete geçiyor.
     AA muhabirinin aldığı bilgiye göre, Burhaniyenin E-87 karayolunda, 300 metrekare kapalı alanda bulunan Bizim Köy Etnografya Galerisi adlı Anadolu müzesi, 2007 yılında Ordulu Nurdaş Yılmaz tarafından 500 bin lira harcanarak kuruldu. Anadolu yaşamından kesitlerin sunulduğu, genellikle cansız mankenlerle güçlü anlatımın sergilendiği müzeyi diğerlerinden ayıran en önemli özellik, içinde bulunan insan, hayvan mankenleri ile ev ve tarım aletlerinin hareketli olması.
     Müzeyi gezmeye gelenleri ilk olarak siyah önlüklü hareketli bir manken öğrenci, hoşgeldiniz diyerek karşılıyor. Bu öğrenciyi görenler içeride kendini nelerin beklediğini az çok tahmin edebiliyor.
    
     -Çocukluğunuza, köyünüze, kısa bir yolculuk yaptırıyor-
    
     Bizim Köy Etnografya Galerisinde birçok erkek ve kadın manken, üzerlerindeki sensörler aracılığıyla gelenleri algılayıp bağlı oldukları küçük motorlar sayesinde harekete geçiyor. Her hareket, müzeyi gezenleri çocukluğuna, köyüne, geçmişine kısa bir yolculuk yaptırıyor.
     Yöresel eşyaların da bulunduğu müzede, ağaç kesen, halı dokuyan, karabasanla çift süren, un değirmenini çeviren erkek mankenler, kömür ütüsüyle ütü yapan, halı dokuyan, bulgur öğüten, yün eğiren, dikiş makinesinde çalışan kadın mankenler hareket ediyor. Bir manken ise yanına yaklaşıldığında önündeki Kuran-ı Kerimi okuyor.
     Tarihi tarım aletleri, koyun, öküz, odun taşıyan eşeğin bile hareketli olduğu müzeyi, yolu E-87 karayolundan geçen çok sayıda kişi geziyor.
    
     -Bazı yaşlılar gezerken ağlıyor-
    
     Müzeyi kuran Nurdaş Yılmaz, AA muhabirine yaptığı açıklamada, 27 yıllık bir birikimin eseri olan müzeyi 500 bin lira maliyetle kurduğunu ancak 5 yılda yaptığı harcamanın çok daha fazla olduğunu söyledi. Müzeden köyünü, çocukluğunu özleyen yaşlıların çok etkilendiğini dile getiren Yılmaz, şunları kaydetti:
     Bazı yaşlılar gezerken ağlıyor. Her biri, müzede mutlaka kendinden bir şeyler buluyor, hatıraları canlanıyor. Bu müzedeki her şeyi köyde tek tek biriktirdim. Sonra da biriktirdiğim eşyaları hareketli yapmaya başladım. Köy yaşantısının tam gerçeğine yakınını yapalım diye karar verdik. İnsanlar nasıl yaşamış, nasıl kazanmışlar, bu duruma nasıl geldiklerini görsünler diye kurduk.
     Yılmaz, müzenin bir benzerinin bulunmadığını vurgulayarak, Öğrencileri bekliyoruz. Çocukları, gençleri davet ediyoruz. Bu müze, köy yaşamını, hareketleriyle, en güçlü şekilde anlatıyor. Elimizden geldiğince müzeyi daha da geliştireceğim dedi.
    
     Yayıncı: Mürsel Çetin